ମୁଁ , ସ଼ଂସାର ଓ ଶୂନ୍ୟଦେହୀ – – ( କବିତା )-  ଜ୍ୟୋସ୍ନା ରାଣୀ ଭୋଇ

 

ଆକାଶ କୁ ଅନେକ ଥର

 ଅନେଇଲା ପରେ ,

ସେ ତ ଆପଣା ଛାଏ ଦିଶି ଯାଉଛି।

 ମୁଁ କିଛି ଥର ଆକାଶରେ

ଉଡିଲେବି ମତେ ମାଟିର ପାଦ ହିଁ

ଦିଶେ ହୋ ଶୂନ୍ୟଦେହୀ,

ଏ ଖରା ବର୍ଷା ଶରତ ଶୀତ,

କେତେ ପରିଚିତ ହେଲେବି ଏକ

ନୂଆଁ ଶୀହରଣ ଦିଅନ୍ତି ଥରକୁ ଥର!

 ଏ ବିଜୁଳି ତା ଚମକରେ ଯେତିକି ଚମକାଏ

 ସେତିକି ହିଁ ଘଡଘଡିକୁ ହାତ

ପାପୁଲିରେ କାନ ଚାପେ,

 ନୂଆଁ ମୋର ପ୍ରତିଟି ବସନ୍ତ ଓ ପ୍ରତିଟି ଶ୍ରାବଣ

ଏଇ ମାନଙ୍କୁ ନେଇ ହୋ ଶୂନ୍ୟ ଦେହୀ!!

 ମୁଁ ତ ଏମାନଙ୍କ ଠାରେ ହିଁ ହଜିଲି ମଜିଲି ହସିଲି କାନ୍ଦିଲି !

 ମୁଁ ଯୋଗୀ ହେଲେ ବି କହିପାର ମତେ ସଂସାରୀ,

ମୁଁ ଭୋଗୀ ହେଲେ ବି କହିପାର ମତେ ସଂସାରୀ

ମୋର ଆଉ ସଂସାର ନାହିଁ ବୋଲି

ମୁଁ କହିବିନି ଶୂନ୍ୟ ଦେହୀ

ଏଇଠି ସଂସାରୀ ସଭିଏଁ ଗୋ ,

ଏଠି ଡେଣା ଆଉ ଲାଂଜର କିଛି ଫରକ ନଥାଏ!!

ଆକାଶ ଓ ମାଟିକୁ ନେଇ ଯେଉଁ ଖୋଳପା

ତାରି ଭିତରେ ହିଁ ସବୁକିଛି

ସେ ସବୁକିଛି କେବେ “ଛି’ ନୁହେଁ ଗୋ,

 ସେତ ସତ୍ୟ ଶିବ ସୁନ୍ଦର!

ମୁଁ ଘର ସଂସାରୀ ନହେଲେ ବି

 ଥରେ ତ ତୁମେ ମତେ ସଂସାରୀ କହ!!

କି ସୁନ୍ଦର କି ଆନନ୍ଦ ମୟ,

ଆଃ ମୋର ଏଇ ବିଶାଳ ସଂସାର ତୁମେ ଶୁଣୁଛ,

ଶୁଣୁଛ କି ଶୂନ୍ୟ ଦେହୀ ତୁମେ ଶୁଣୁଛ!!

ମୁଁ ଯେ ସ଼ଂସାରୀ…

-0-

ଲାଇନ୍ ପଡା ପାଟଣାଗଡ଼ ବଲାଙ୍ଗୀର ଦୂ.ଭା 8287381560